Co oznacza flaga Sardynii?
dokumenty, legendy, tradycje
Różne podania, różne historie.
Flaga Sardynii przedstawia cztery głowy Maurów na białych polach przedzielone czerwonym krzyżem. Dokumenty historyczne odnotowują ów symbol po raz pierwszy w 1281 roku, jako banderę statku flagowego floty Piotra III Aragońskiego. Pierwszy związek symbolu z Sardynią odnotowano z kolei dopiero w XIV wieku. (Był to symbol Królestwa Sardynii, będącego wówczas w konfederacji zwanej Koroną Aragońską.) Istnieją dwie historie – hiszpańska i sardyńska – wyjaśniające pochodzenie flagi. Nie ma jednak zgody wśród badaczy, co do tego, która z nich jest prawdziwa.
WERSJA HISZPAŃSKA
Zgodnie z hiszpańską tradycją, flaga Sardynii została utworzona przez króla Piotra I z Aragonii z okazji zwycięstwa w bitwie pod Alcoraz w 1096 r. Podług legend opowiadano, że Św. Jerzy ukazał się walczącym na polu bitwy, a koniec walk przypieczętowały cztery ścięte głowy saraceńskich królów. Dlatego na fladze Sardynii pojawił się czerwony znak Krzyża Świętego Jerzego oraz głowy czterech Maurów.
WERSJA SARDYŃSKA
PRZYJRZYJMY SIĘ BLIŻEJ
Co oznacza krzyż i głowy Maurów?
REKONKWISTA I KRZYŻOWCY
Według niektórych flaga Sardynii reprezentuje hiszpańską rekonkwistę przeciwko Maurom. Składa się z Krzyża Św. Jerzego – czerwonego krzyża na białym tle – symbolu krzyżowców walczących w tym samym czasie w Ziemi Świętej, oraz czterech odciętych głów, reprezentujących cztery wielkie zwycięstwa Aragończyków w Hiszpanii: podbój Saragossy, Walencji, Murcji i Balearów.
ŚWIĘTY MAURYCY EGIPSKI
Według innych badaczy, głowy reprezentują Świętego Maurycego Egipskiego. Był on dowódcą oddziału legendarnej Legii Tebańskiej pod rządami Dioklecjana. Przed jedną z bitew, z powodu odmowy złożenia pogańskiej ofiary bogom, zginął śmiercią męczeńską. Takie przedstawienie symbolu głów z obandażowanymi czołami można znaleźć w niezliczonych herbach na obszarze francusko-niemieckim.
ŚWIĘTY MAURYCY I ŚWIĘTY WIKTOR
Również Święty Wiktor* z Marsylii, pochodzący z tego samego Legionu Tebańskiego (dowodzonego przez Maurycego i uciekającego przed zdziesiątkowaniem) reprezentowany jest przez ciemnoskórą głowę z bandażem na czole – tak, jak w ołtarzu głównym kościoła św. Mikołaja w Tallinie (teraz w Muzeum Sztuki Estonii w Tallinie). Wspólna tradycja, która łączy historie dwóch świętych sugeruje, że symbol został zaprojektowany przez dwa kościele opactwa – św. Maurycego w Valais (Szwajcaria) i św. Wiktora w Marsylii – oba opactwa zostały wybudowane w miejscach męczeństwa tychże świętych.
*Istnieją hagiografie wielu „Świętych Wiktorów” związanych z Legionem Tebańskim. Są to między innymi żywoty: Wiktora z Xanten, Wiktora z Solothurn, Wiktora Maurusa z Mediolanu czy Wiktora z Puigcerdà w Hiszpanii, prawdopodobnie inspirowane przez tego samego męczennika.
PODSUMOWANIE
Symbol walczących chrześcijan.
W latach 1112-1166 Prowansja znajdowała się pod bezpośrednią kontrolą królów Aragonii i aż do 1245 roku była rządzona przez potomków tej samej dynastii. Należy zauważyć, że opactwo św. Wiktora z Marsylii miało rozległe wpływy majątkowe i polityczne na Sardynii, szczególnie w Judicatus (królestwie) w Cagliari w wiekach od XI do XIII.
Czterej Maurowie stali się symbolem Królestwa Sardynii od jego powstania w 1281 roku – stając się oficjalnie flagą wyspy i jej mieszkańców. Niezależnie od tego, czy na fladze widzimy symbole dwóch świętych wojowników, czy odcięte głowy pokonanych Maurów, są one symbolem wojującego chrześcijaństwa – krzyżowca w szerokim tego słowa znaczeniu – wywodzącego się z okresu gorzkiego konfliktu między islamem a chrześcijaństwem, w który Sardynia była w pełni zaangażowana.
Różne wersje flagi
Flaga na przestrzeni czasu przechodziła szereg zmian graficznych, w większości drobnych. Na początku XVIII wieku głowy na fladze Sardynii zwrócono w lewo, a bandaże zakrywały im oczy. Flaga została uznana przez Republikę Włoską w 1952 roku, natomiast w 1999 zmieniono jej wzór, odtąd głowy Maurów zwrócone są w prawo, a bandaże opasują ich czoła, tak jak w pierwotnej wersji symbolu. (Aktualna wersja pochodzi z 15 kwietnia 1999 roku)
Źródła